Er zijn nog geen producten in jouw winkelwagen geplaatst.
-
Met de schrik vrij.. deel 1
Ja, ik zei al, zorgen om de oudste hebben we genoeg gehad..
Waar moet ik beginnen…
Ik had, zoals ik omschreef in de aller eerste blog een zwangerschap uit de boekjes. Ik stond met 38 weken de trap te lakken (ja ja, met verf op waterbasis) en had nog lang niet het idee dat ik al zo lang zwanger was.
Hoe dan ook, ze diende zich een week van te voren aan door voorweeën, en zoals ik al zei.. die kwamen dus ‘s nachts. Uiteindelijk werd moeders met beginnende zwangerschapsvergiftiging ingeleid en beviel ze van een mini baby op 39.6 weken. Nog geen 3 kg en 49cm.
Ze was wat slap… en werd enigszins blauw op mijn buik gelegd. Ik wist, ze moet huilen, maar er kwam geen huil…? De verloskundige petste haar een paar keer flink op de billen.. geen gehuil.. Ondertussen werd papa geboden om de navelstreng door te knippen, knippen papa, nu, hup knip. Ja hij werd geboden om te knippen want het begon wat lang te duren. Nog steeds geen gehuil..
Ze werd heel snel mee genomen, aan de zuurstof gelegd met een kapje en in de hiel/ voetje geprikt met iets scherps.. en.. daar was ze dan… Ze huilt! Jaaa… We zijn papa en mama! Whaaw!
Ondertussen werd ik, als new be moeder gehecht en verloor ik nog flink wat bloed.. Wellicht heeft u een bloedtransfusie nodig mevrouw… Op de kamer aangekomen viel ik bijna flauw en werd me verboden die nacht naar het toilet te lopen.
De dagen die volgde vlogen voorbij. Gelukkig was een bloedtransfusie niet nodig en knapte moeders snel op. De baby die niet wilde huilen bij de geboorte bleek een rustig en tevreden kindje. Eten ging minder, borstvoeding kostte veel energie. Ze leek snel genoeg gegeten te hebben en viel onder het drinken in slaap. Ze viel op een paar dagen te veel af kreeg ze op advies van de verloskundige bijvoeding.
Na een heerlijke kraamweek met een fantastische kraamhulp was het tijd om alles zelf te gaan doen. Al snel was ons leven aangepast aan het ritme van ons mooie meisje.
De eerste weken vlogen voorbij maar wat er gebeurde toen ze 4 weken oud was zal ik nooit meer vergeten… Mijn maag draait zich weer om bij de herinneringen die ik heb aan die dag…
wordt vervolgt…
Waar moet ik beginnen…
Ik had, zoals ik omschreef in de aller eerste blog een zwangerschap uit de boekjes. Ik stond met 38 weken de trap te lakken (ja ja, met verf op waterbasis) en had nog lang niet het idee dat ik al zo lang zwanger was.
Hoe dan ook, ze diende zich een week van te voren aan door voorweeën, en zoals ik al zei.. die kwamen dus ‘s nachts. Uiteindelijk werd moeders met beginnende zwangerschapsvergiftiging ingeleid en beviel ze van een mini baby op 39.6 weken. Nog geen 3 kg en 49cm.
Ze was wat slap… en werd enigszins blauw op mijn buik gelegd. Ik wist, ze moet huilen, maar er kwam geen huil…? De verloskundige petste haar een paar keer flink op de billen.. geen gehuil.. Ondertussen werd papa geboden om de navelstreng door te knippen, knippen papa, nu, hup knip. Ja hij werd geboden om te knippen want het begon wat lang te duren. Nog steeds geen gehuil..
Ze werd heel snel mee genomen, aan de zuurstof gelegd met een kapje en in de hiel/ voetje geprikt met iets scherps.. en.. daar was ze dan… Ze huilt! Jaaa… We zijn papa en mama! Whaaw!
Ondertussen werd ik, als new be moeder gehecht en verloor ik nog flink wat bloed.. Wellicht heeft u een bloedtransfusie nodig mevrouw… Op de kamer aangekomen viel ik bijna flauw en werd me verboden die nacht naar het toilet te lopen.
De dagen die volgde vlogen voorbij. Gelukkig was een bloedtransfusie niet nodig en knapte moeders snel op. De baby die niet wilde huilen bij de geboorte bleek een rustig en tevreden kindje. Eten ging minder, borstvoeding kostte veel energie. Ze leek snel genoeg gegeten te hebben en viel onder het drinken in slaap. Ze viel op een paar dagen te veel af kreeg ze op advies van de verloskundige bijvoeding.
Na een heerlijke kraamweek met een fantastische kraamhulp was het tijd om alles zelf te gaan doen. Al snel was ons leven aangepast aan het ritme van ons mooie meisje.
De eerste weken vlogen voorbij maar wat er gebeurde toen ze 4 weken oud was zal ik nooit meer vergeten… Mijn maag draait zich weer om bij de herinneringen die ik heb aan die dag…
wordt vervolgt…
Reacties (1)
Jesus wat een ellende Ben benieuwd naar het vervolg ?