Met de schrik vrij... deel 2

Ik kan me geen enger moment herinneren in mijn bijna 30 jarige leven.. Ik was haar aan het verschonen. Papa was beneden in huis wat aan het rommelen. Ineens zag ik haar naar lucht happen.. maar er gebeurde niks.. gewoon niks, ze hoestte niet, maar ik zag paniek in haar 4 weken oude baby oogjes… ze kreeg geen lucht! Op zo’n moment schakel je over op je instinct….

Ik draaide haar op haar buik en begon te kloppen op haar ruggetje, ondertussen riep ik heel hard mijn vriend zijn naam. Ze spande al haar spieren  en overstrekte...
Hij hoorde aan mijn stem dat er wat mis was, en was binnen enkele seconden boven.. Ze ademde nog steeds niet en maakte geen geluid, ik voelde haar slapper worden op mijn arm, ik draaide haar op haar zij zodat ik met mijn vinger in haar mondje kon.

Ik probeerde te kijken of er wat inzat, maar ik zag niets, ik begon in paniek te raken. Ondertussen belde mijn vriend 112.. ik bleef kloppen op haar rug, maar er gebeurde niks.. helemaal niks… langzaam begon ze te verkleuren.. ze werd blauw, oh mijn goeie god, ze wordt blauw, oh help…

Ondertussen kregen we van de alarmcentrale instructies.

Leg haar op haar rug, en beadem haar met je mond over haar neus en mondje.. En daar stond ik dan.. onze baby, ons kleine ienimini minimensje en onze grote kleine liefde, ik stond haar te reanimeren…

Mijn gedachten flitste alle kanten op, en mijn vriend ijsbeerde met zijn gsm over de gang. Ineens hoorde hij de ambulance diensten. Ik stuurde hem naar beneden om ze op te vangen...

2 politie auto’s, 2 ambulances en de trauma helikopter waren onderweg…